سیدعبداللّه بن سیدیحیی حالی اصفهانیسیدعبداللّه حالی حائری اصفهانی، از شعراء و فضلای قرن دوازدهم هجری در اصفهان بود است. ۱ - معرفی اجمالیسیّدعبداللّه حائری اصفهانی متخلّص به «حالی (حسابی)» فرزند سیّدیحیی، از شعراء و فضلای قرن دوازدهم هجری در اصفهان بود است. وی از سادات حائری و صاحب فضایل و کمالات باطنی و ظاهری بوده، خط نسخ را نیکو می‌نوشته و شعر خوب می‌گفته است. دیوانش قریب پنج هزار بیت بوده و این بیت از اوست: "زبان خموش و بردن رازم از دل افتاده است ••• ز شمع کشته‌ام آتش به محفل افتاده است". ۲ - وفاتاو به سنّ کهولت در سال ۱۱۲۶ق در اصفهان وفات یافته و در تخت فولاد نزدیک مسجد مصلی مدفون شده است. [۱]
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۲، ص۷۸۹-۷۹۷.
[۲]
حزین لاهیجی، محمدعلی، تذکره المعاصرین، ص۱۹۰.
[۳]
نصرآبادی، محمدطاهر، تذکره نصرآبادی، ج۱، ص۴۸۷.
[۴]
داغستانی، واله، تذکره ریاض الشعراء، ج۱، ص۶۷۱.
۳ - پانویس
۴ - منبعمهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۳۶۰. رده‌های این صفحه : سادات اصفهان قرن 12 (قمری) | شعرای اصفهان قرن 12 (قمری) | شعرای ایران قرن 12 (قمری) | فضلای اصفهان سده دوازدهم(قمری) | فضلای ایران سده دوازدهم(قمری) | مدفونان در تخت فولاد
|